‘Huiver’ is zoals ‘Twilight’, maar dan met meer scherpe tanden en vachten (jeugdboek 2)

 

‘Huiver’ is zoals ‘Twilight’, maar dan met meer scherpe tanden en vachten

jeugdboek 2

Als allerlaatste boek koos ik een nieuw genre. Wel, ik ken het genre al, maar ik heb het nog nooit gelezen. Ik heb het over een genre in de richting van ‘Twilight’, het genre van het bovennatuurlijke in combinatie met liefde en middelbare scholieren. Wacht hoor … hoe heet dat genre alweer? Euhm … gewoon een bovennatuurlijke tienerliefde-thrillerroman (BTLTR) dan? Ik ben volledig onbekend met dit genre, al moet ik toegeven dat ik hetzelfde filmgenre ken met ‘Twilight’ op de voorgrond. Waarom ik dan niet gekozen heb om het boek ‘Twilight’ te lezen? Ik heb hiervoor al een vergelijking tussen een boek en de verfilming gemaakt. Dit is geen poging om aan sluikreclame te doen, maar lees gerust de blog over ‘De groene mijl’. Genoeg geleuterd, want nu ga ik me focussen op ‘Huiver’ van Maggie Stiefvater.

Net als het YouTube-kanaal ‘Dead meat’ kan ik het plot kort schetsen om vervolgens het aantal doden te tellen, de wijze waarop ze sterven en leuke weetjes te delen over de schrijfster en het boek, maar helaas ben ik niet zó creatief. (Ik wil geen sluikreclame maken voor het niet nader genoemde thriller- en horrorfilmrecensiekanaal van daarnet.) Desalniettemin, hier gaan we weer!

We volgen tiener Grace, een zestienjarige jongedame die zes jaar eerder belaagd werd door een groepje wolven. Van het voorval herinnert ze zich vooral de goudkleurige ogen van haar redderwolf. De roedel stond klaar om haar op te peuzelen, maar een van hen kwam tussenbeide. Grace noemt het haar wolf, want iedere winter keert hij terug naar de bosrand, de tuinrand, van het huis van Grace. Daar blijft het meisje kijken naar haar dierlijke redder en vice versa. Nu zijn we zes jaar later en zit Grace enkele jaren ver in haar schooltraject. Met haar twee vriendinnen, Olivia (een opduikende ninjafotografe) en Rachel (een fervente babbelkous en dramaqueen), bezoekt Grace het boekenwinkeltje in de buurt van de school. Wat ze niet weet, is dat een jonge medewerker haar aanstaart met zijn goudkleurige ogen. Je kan het al raden; die jongen is de wolf.

Het thuisstadje Mercy Falls (altijd zo’n mysterieuze namen, hé) wordt opgeschrikt door een moord. Jack Culpeper, de typische schooleikel, wordt vermoord door wolven, maar het lijk is plots verdwenen in het mortuarium. Gek. De reactie van het dorpje is zeer simpel: alle wolven moeten dood. Een heuse klopjacht, waarbij enkele wolven gedood worden, zorgt voor een ware schrik onder de roedel van Sam (die ene met zijn goudkleurige ogen). Hij wordt plotsklaps neergeschoten door de vader van Jack Culpeper. In zijn menselijke gedaante zoekt Sam, officieel Samuel, onderdak bij Grace. Hij strompelt tot aan haar veranda en gelukkig vindt Grace hem daar. Wat een toeval.

De jongedame, die sinds het wolvenincident verzot is geraakt op het mysterie omtrent de wolven in Mercy Falls, verzorgt de gewonde jongen. Al snel ontdekt Grace dat ze haar wolvenredder in huis heeft. Even tussen ons: hij maakt er echt geen geheim van. Tijdens het doorbladeren van de gekregen foto’s van Olivia (zij neemt graag foto’s) ziet ze verscheidene beelden van wolven, waaronder ‘haar’ Sam met zijn gouden irissen. Plots schrikt Grace, want ze herkent de ogen van een andere wolf: het zijn de ogen van Jack Culpeper! Dat kan toch niet? Hij was toch dood? Sam vertelt dat Jack tijdens het jagen op wolven werd gebeten. Hij zit in zijn transformatieproces, waarbij hij van het ene op het andere moment hoge koorts en rillingen krijgt en kan transformeren in een wolf. Grace komt te weten dat de gebeten mensen pas bij koude temperaturen veranderen in wolven en dat ze vanaf de lente terug overdag mens kunnen zijn. Wat een leuke kerst moet dat zijn!

Sam en Jack blijken niet de enige menswolven in het stadje te zijn. Er is een hele roedel onder leiding van Beck met leden als Paul, Salem, de Duitse Ulrik en Shelby (Tuurlijk! We gooien ‘Teen Wolf’ erbij…). ’s Avonds krijgt Grace bezoek van een witte wolvin aan haar veranda. Het dier blijft haar aanstaren, plast tegen de houten balken en vertrekt weer. Het is een van de roedelleden, maar wie? Komt deze wolf tussen de ontluikende liefde van Sam en Grace? Wat met de blijvende jacht op de wolven? Waar is Jack? Wat voert de blonde Isabel, de zus van Jack, in haar schild? En wat met de tikkende klok van het naderend eind van Sams mensenleven? Dat onderga je allemaal in ‘Huiver’ van Maggie Stiefvater.

Twilight, Teen Wolf, … Waar is die extra originaliteitslaag?

Tijdens het lezen werd ik steeds kritischer. Blijven er enkel gelijkenissen tussen ‘Twilight’ en dit boek bestaan of komt er iets nieuws? Wacht, ik geef een beknopt lijstje van de gelijkenissen: het hoofdpersonage is een menselijke vrouw en topspeurder, er vallen doden in een mysterieus stadje, de ouders zijn in beide gevallen weinig aanwezig, de roedel/familie bestaat uit lotgenoten en zijn eigenlijk geen echte familie van elkaar, er zit altijd wel een rotte appel in de roedel, het hoofdpersonage heeft meerdere vriendinnen die in het begin van ‘toeten of blazen’ iets weten en ze doen lacherig tegen het hoofdpersonage als ze begint over haar ontdekkingen, er zijn minstens twee slechteriken, een van de slechteriken is jaloers op de protagonist, de intense ontmoeting tussen de twee geliefden is altijd een speciale gebeurtenis (de redding van de naderende auto bij ‘Twilight’, het schietincident in ‘Huiver’), er zijn meerdere liefdesscènes in soms ongebruikelijke en slecht getimede situaties, bovennatuurlijke krachten, het ontkrachten van folklore omtrent het ‘beest of monster’, de immense (soms zeer problematische) aantrekkingskracht van het hoofdpersonage ten opzichte van haar toekomstige liefde of vice versa, … Moet ik doorgaan? Ik bleef op mijn honger zitten naar iets originelers. Geef mij alsjeblieft eens iets anders dan de klassieke kenmerken en plottwisten van dit soort verhalen!

Het verhaalverloop was al bij al, op de bovenstaande gelijkenissen, na goed. Soms was er ineens een goede twist, zoals de gijzeling van Sam, maar dan wordt het zeer snel opgelost zonder spanningsopbouw. Dat is jammer. Het is alsof alles direct opgelost wordt én erna een intense liefdesscène ontstaat en dan doen we dat opnieuw tot het einde. Een echt ‘o-nee-wat-gebeurt-er-nu-en-zal-het-nog-wel-goed-eindigen?’-gevoel was er pas vanaf de laatste twintig pagina’s. Je moet natuurlijk het verhaal lezen om dit te weten te komen, want ik ga niets verklappen. Er zaten enkele schokkende momenten en keuzes in en die apprecieer ik.  Ik zou het plot drie op vijf geven.

Wat ik dan weer wel goed vond, waren de wisselwerkingen van de standpunten tussen Grace en Sam. Je kreeg beide perspectieven en gedachten te lezen. Bovenaan kon je de naam en temperatuur van de omgeving lezen. Het blijft koud hoor … Volgens mij is het daar het hele jaar winter, terwijl ze spreken over lente en zomer. (Nog een gelijkenis met ‘Twilight!’) Misschien speelt het zich af bij de Canadese grens? Een ander pluspunt zijn de verwijzingen naar de zintuigen en de uitvoerige beschrijvingen van Sams zintuiglijke indrukken wanneer hij aan het woord is. Maggie Stiefvater zorgde voor een lineaire doortrekking van dit wolvenpersonage.

Al bij al is het een goed boek, niet zó specialer dan andere verhalen, maar als je eens een spannende, bovennatuurlijke tienerliefde-thrillerroman (BTLTR) wil lezen in deze regenachtige en steeds kouder wordende tijden van het jaar, dan is dit boek een aanrader.

Bron: Stiefvater, M. (2009). Huiver (L. Belt, Vert.). Moon.