Reactie op het blogbericht van Els: https://cultuurportfolioelsvanhouten.blogspot.com/2024/05/gedragscrisis-in-de-klas.html
Dag Els,
Wat leuk en interessant om jouw blog te lezen! Tijdens het
lezen begonnen de herinneringen aan de BALO-opleiding en deze stages terug naar
boven te komen. Zo kwam ik de laatste twee jaren ervan meermaals in contact met
zogenaamde ‘probleemkinderen’. Jammer genoeg werden zij zo beschreven door mijn
mentoren en andere leerkrachten.
Ik ga akkoord met je omtrent de positieve bevestigingen. Het in gesprek gaan met de leerling (op zijn niveau) over zijn emoties en gedragingen is van belang, niet enkel het straffen en ‘hopen’ dat hij de volgende het niet meer zal doen. Een leerling kan met frustraties zitten en dat moet eruit door begrepen te worden. Gelukkig hebben we in de BALO-opleiding hieraan gewerkt bij het vak ‘zorgbreed werken’ en hebben we een buitengewone school mogen bezoeken. Zo kwamen we meer te weten over het reilen en zeilen. Ik weet niet of dat ook in BASO aan bod komt, maar ik hoop van harte wel! Ik kan je zeker een boek aanbevelen waarin verscheidene ontwikkelingsstoornissen behandeld worden, ook in het buitengewoon onderwijs. De volgende ontwikkelingsstoornissen (soms kan dit woord nogal een negatieve connotatie krijgen) worden besproken in het boek ‘Wijzer in ontwikkelingsstoornissen – een overzicht van theorie en praktijk’ van Séverine Van de Voorde:
- verstandelijke ontwikkelingsstoornissen;
- communicatiestoornissen;
- ASS;
- ADHD en ADD;
- dyslexie, dyscalculie;
- coördinatieontwikkelingsstoornis;
- ticstoornissen;
- hoogbegaafdheid.
Het was schrikwekkend om te lezen dat er studenten waren die
hamerden om (direct) te straffen. Zo’n time-outhoekje is misschien een ‘lichte
straf’ in de ogen van sommige leerlingen, maar als je het duidt en behandelt
als een plek om tot rust te komen, dan is dat eerder een hulpmiddel. Werkt het
niet, dan zoek je met het team een oplossing. Werkt het wel en geeft de
leerling aan dat het hem kan helpen, des te beter.
Mocht je vragen hebben in verband met het buitengewoon
onderwijs, de taken van een zorgleerkracht en/of OKAN, ik ken nog wat mensen
die hiermee zijn begonnen. Uit mijn afstudeerjaar zijn er enkele studenten die
kozen voor een extra zorgstudie of werkzaam zijn in een OKAN- of zorgteam. Laat
maar weten!
Reactie op het blogbericht van Silke: https://silkethijs2001.wixsite.com/cultuurportfolio/post/steeds-meer-kinderen-slagen-niet-voor-lager-onderwijs
Hey Silke,
Bij het lezen van ‘lager onderwijs’ was ik al direct
benieuwd. Ik sta, net zoals jij, versteld van de recente resultaten. Direct
deed de kop me denken aan de algemene en individuele zorg in het
basisonderwijs. De hoogste graad van zorg is het opstellen van een individueel
curriculum, waarbij het zorgteam, CLB, directie, … overleggen welke eindtermen
de leerlingen nog kan of moet behalen om een getuigschrift te behalen. En zelfs
dan zijn de cijfers nog gestegen …
De oorzaken die je aanhaalde, zijn zeer herkenbaar. Ik kwam
ook op enkele stagescholen terecht waarbij ik zag dat leerlingen geen eten van
thuis kregen, de moeder koppig besliste dat zij zal bepalen welke boeken haar
kind met taalachterstand zal lezen, de verminderde stimulatie van lezen, de
startende kennis en vaardigheden (getalbegrip, richtingsbepalingen,
omgangswijze, …), dat beide ouders niets ondernamen wanneer hun kind filmpjes
en foto’s op sociale media postte tijdens de uren zedenleer (gelukkig moest ik
godsdienst geven 😉 ), enzovoort.
Kortom, sommige oorzaken kan je proberen op te lossen met acties als school,
gemeente/stad, … maar andere vergen een andere kijk op bijvoorbeeld de
stimulatie thuis. Het is leuk om te lezen dat je ook kiest voor een iets andere
opvoedingswijze. Daarmee bedoel ik niet de
‘ze-spelen-enkel-met-houten-speelgoed’-ouders, maar eerder de combinatie van
‘ouderwets’ en hedendaags. Want wat is ouderwets? Lezen in ieder geval niet.
Het is inderdaad apart dat er geen OKAN-school in het
basisonderwijs bestaat, maar de scholen hebben hierin meer ‘vrijheid’ (lees:
tijd om het uit te werken en bijkomende subsidies, uren, personeel, … nodig).
Er zijn verschillende scholen die een OKAN-werking hebben, die plotseling uit
de grond rijzen sinds de oorlog in Oekraïne. Al zijn ze natuurlijk te laat: er
waren al genoeg (andere) kinderen met een taalachterstand van de eerste en/of
tweede taal. En inderdaad, ook successieve, meertalige leerlingen horen bij
deze groep.
Ik hoop in ieder geval dat het artikel een
wekker-met-een-vervelend-geluidje kan zijn om acties te ondernemen om de
leerlingen (en ouders) te helpen. Hetzelfde voor het weghalen van die
vreselijke connotatie omtrent de B-stroom. Misschien eens opteren voor volledig
letter- en cijferloze benamingen? Dit is een superinteressante blog van je!
Reactie op het blogbericht van Lies: https://cultuurportfolio-lies.webnode.be/l/zwerveling-peter-van-den-ende/
Hey Lies,
Tof dat je ook ‘Zwerveling’ hebt gelezen (of eerder
bekeken)! Telkens bij een nieuwe bladzijde begon ik ook al te fantaseren over
talloze, mogelijke verhalen. Zelf stond ik perplex wat zo’n woordeloos verhaal
kon zijn en doen. Het idee van het lezen in verschillende stemmingen is
inderdaad een interessante en leuke oefening. Je bekomt gegarandeerd andere
verhalen wanneer je bijvoorbeeld een rotdag hebt (of had).
Ondertussen ging ik al op zoek naar andere kalibers (geen of
nauwelijks woorden) en ik heb er nog eentje gevonden: het prentenboek ‘Cicade’
van Shaun Tan. De grens tussen dit prentenboek en een graphic novel is dun. Het
verschil met ‘Zwerveling’ is dat de beelden iets concreter zijn, maar de
oefening om de fantasie bij leerlingen op te wekken is nog steeds ideaal.
Reacties